Byłam tam, gdzie Ty. W miejscu, gdzie dominował WSTYD, STRACH i poczucie, że jestem NIEWYSTARCZAJĄCA. W miejscu, gdzie każdego dnia grałam rolę silnej, uśmiechniętej kobiety, a w środku krzyczałam z bólu. WSTYDZIŁAM SIĘ, że nie mam pieniędzy, że pomaga mi mąż, mama, że inni mogą to ZOBACZYĆ i OCENIĆ. Bałam się, że wyjdzie na jaw, że nie ogarniam, że jestem OSZUSTKĄ. Nosiłam w sobie ogromne poczucie WINY – że nie jestem taka, jak powinnam, że nie zasługuję. Tak bardzo PRAGNĘŁAM, by ktoś mnie zauważył, zaakceptował. Robiłam wszystko, żeby się dopasować. Zawsze byłam „dla innych”, nawet kosztem siebie – bo tak bardzo brakowało mi AKCEPTACJI i MIŁOŚCI.

Wiesz, co było najtrudniejsze? ZMIANA. Bo transformacja wewnętrzna to nie jest droga usłana różami. To jest kawał roboty. To codzienne mierzenie się z własnym CIEŃIEM, z tym, czego nie chcemy widzieć, z tym, co boli najbardziej. A potem – krok po kroku – odwaga, by stanąć w PRAWDZIE. Bez udawania. Bez masek. Taka, jaka naprawdę jestem.

Bałam się STRATY – że jak znowu dam z siebie wszystko i się nie uda, to już nie wstanę. Że zawiodę siebie. Że znowu usłyszę ten głos w głowie: „jesteś do dupy, jesteś porażką”. Bałam się, że inni zobaczą, że NIE POTRAFIĘ. Że sobie NIE RADZĘ. Bałam się mówić, co naprawdę czuję – bo myślałam, że wtedy stracę wszystkich wokół. A tymczasem najbardziej raniłam wtedy SIEBIE.

Byłam UZALEŻNIONA. Od alkoholu – który był rozwiązaniem na wszystko. Na radość. Na smutek. Na pustkę. Byłam uzależniona od opinii innych, bo sama siebie nie widziałam, nie znałam, nie potrafiłam docenić. Potrzebowałam aprobaty, bo nie miałam ZGODY na samą siebie.

Przeszłam długą, trudną drogę. Drogę przez ból, ciemność, samotność. Drogę, którą często chciałam porzucić. Ale wiesz co? Właśnie TAM – w tej ciemności – odnalazłam swoją największą siłę. Odwagę, by być SOBĄ. Odwagę, by powiedzieć „dość”. By spojrzeć sobie w oczy. By przestać się oszukiwać. By przebudzić się ze snu i ZACZĄĆ ŻYĆ.

Dziś wiem, że to, co najpiękniejsze, rodzi się z największego mroku. Ale wiem też jedno – bez wsparcia bym nie doszła tutaj, gdzie jestem dziś. Miałam przy sobie wspaniałych mentorów. Ludzi, którzy widzieli we mnie więcej, zanim ja sama to zobaczyłam. Którzy podali mi rękę, kiedy sama nie potrafiłam jeszcze sięgnąć po pomoc.

Dlatego nie chcę być dla Ciebie kolejną „ekspertką”. Chcę być Twoją PRZEWODNICZKĄ. Kobietą, która zna smak DNA, ale też smak WOLNOŚCI, która czeka po drugiej stronie. Która nie mówi Ci, jak masz żyć – tylko idzie z Tobą krok za krokiem, kiedy decydujesz, że masz już dość życia w cieniu.

Bo jeśli ja mogłam... Ty też możesz.
Ale nie musisz przechodzić tej drogi sama.